Sala balowa

Zmuszona do spojrzenia mu w twarz, Amber nagle poczuła się zmieszana. Nie powinna zawracać mu głowy, trzeba było zwyczajnie…
- Jest dobrze – powtórzyła cicho, ale zdecydowanie, po czym pokiwała entuzjastycznie głową, tak, że złote loki rozsypały jej się na twarzy. – Jest dobrze. To tak jakby… urwał mi się film po ostrzejszej imprezie. Budzisz się z ciężkim kacem i bez wspomnień o tym co działo się przez kilka dni… Tym razem mam chociaż pewność, że nie zrobiłam nic głupiego – uśmiechnęła się nienaturalnie szeroko i poprawiła włosy. – Cóż, chyba poszukam kieliszka czegoś z bąbelkami, zanim nasi koledzy zdążą wszystko wypić. Dzięki za rozmowę, Alexy.
Z tymi słowami odwróciła się, falując spódnicą i odeszła, zgubić się w tłumie.

Jego policzki zrobiły się lekko rumiane. W sumie brakowało mu słów, jakich mógł użyć w tej sytuacji
- Jeżeli zagrają coś wolniejszego to.... zatańczymy? - Zapytał wahając się. Oparł się o ścianę z nadzieją, że się trochę rozluźni

- Dość tego! - Warknęła na Leslie. - Jeśli nie umiesz się bawić to lepiej wyjdź i nie psuj zabawy innym.
Była wściekła, że ten kretyn czy kretynka, pal licho, ma zamiar rozwalić całą imprezę. Nie miała zamiaru do tego dopuścić.
- Jeśli masz do niego sprawę. - Wskazała na Dymitra. - To umów się na indywidualne spotkanie a nie robisz mu tu sceny! Nie interesuje nas, co Ci zrobił i czego od niego chcesz. Przyszliśmy się tu bawić, a skoro Ty nie potrafisz tego robić bez krzyku to osobiście postaram się, żeby Cię stąd wyprowadzili.

Na słowa Armina uśmiechnęła się szerzej i również odrobinę się zarumieniła. Spojrzała na scenę.
- Z wielką chęcią i przyjemnością. Chociaż wątpię, by coś wolniejszego mieli zagrać.
Zaśmiała się cicho, wracając wzrokiem na swojego rozmówcę.

Zbliżył się do niej na niebezpieczną odległość kilku centymetrów
- Masz szczęście księżniczko, że nigdy w życiu nie uderzyłbym dziewczyny. Gdyby nie to, najchętniej sam i osobiście bym Cię stąd wyprowadził i .... - Wstrzymał się. Zacisnął pięści jak tylko mocno mógł, po czym pojechał na swoich wrotkach do wyjścia. Nie miał zamiaru użerać się z tą głupią licealistką. Niechaj sobie robi co chce. Niech sobie idzie z Dymitrem a później żałuje.

[z/t]

Chłopak westchnął głośno, poddenerwowany całą tą sytuacją. Postarał się jednak zachować spokój, chociaż obecność Lesliego wystarczyła by wyprowadzić go z równowagi. Wiedział, że chłopak nie odpuści i że będzie musiał zapłacić (dosłownie) za to co zrobił mu w niedalekiej przeszłości, a raczej za to co mu odebrał. Tak czy inaczej, wciąż trwał bal. Ludzie dookoła bawili się teraz jakby zupełnie nic się nie stało. On jednak miał ochotę po prostu odejść. Postanowił jednak zostać - bo jak by to wyglądało? A Dymitr liczył się z opinią innych.
- Przepraszam za niego.
Powiedział do Marii, czując się bardzo głupio. Ostatecznie wyszło tak, jakby stanęła w jego obronie.
- Nie musiałaś, wiesz?

- W sumie racja... Oni grają raczej szybkie kawałki... W sumie możemy i tańczyć do tego. - Uśmiechnął się, licząc na to że Arshanel spodoba się ten pomysł. Poprawił swoje włosy, i schował jedną rękę do kieszeni

Spojrzała na niego, zdumiona.
- Serio? Hmmm, a wyglądało na to jakbyś chciał się go pozbyć. - Powiedziała oschle. - Przepraszam, że przeszkodziłam mu w dalszym wydzieraniu się, mogłam to sobie odpuścić.
Tak, w tej chwili sobie ironizowała i to ostro, bo nie dość że chciała pomóc oszczędzić mu wstydu to jeszcze okazało się, że nie musiała. Nie to nie, bez łaski.
- To co, ja już sobie pójdę...jakoś straciłam ochotę do zabawy. - Stwierdziła.
Odwróciła się do niego plecami, ze szklistymi oczami i ruszyła do wyjścia, zastanawiając się, czy pokwapi się żeby ją zatrzymać, w każdym razie szła wolno, żeby dać mu jeszcze szansę. Ehhh, faceci i ich cholerna męska duma. Marii zaczęła żałować, że w to się wtrąciła.

Chwilę rozpatrzała ten pomysł, po czym na nowo się uśmiechnęła.
- Mhm...Dobry pomysł.
Uśmiechnęła się, przygładziła sukienkę i poprawiła grzywkę, jednak czekając aż Armin zacznie. Bo ma jeszcze czas zrezygnować...

Nie wiedząc za bardzo jak się do tego zabrać, postanowił że skorzysta z rad pewnego filmiku, który zobaczył na Yt (Poryj się) Ogólnie Armin przecież umiał tańczyć, jednak industrial raczej nie nadawał się na tego typu imprezy

Dymitr również musiał przyznać, że stracił ochotę do zabawy, nawet nie z powodu tego zajścia, ale z powodu konsekwencji, jakie wiedział, że go czekają. Ironia, którą usłyszał w głosie Marii sprawiła, że poczuł się jeszcze bardziej przybity, starał się jednak nie dać tego po sobie poznać.
- Zabawa dopiero się zaczyna, Marii. Na prawdę chcesz stracić najlepsze?
Podszedł do dziewczyny i położył rękę na jej ramieniu, zatrzymując ją w pół kroku.
- Może dołączymy do tańczących?
Zaproponował, uśmiechając się ciepło, jakby zupełnie nic przed chwilą się nie stało. Gra pozorów była czymś, co Dymitr opanowane miał do perfekcji.

Cudowne `Rape me` Nirvany skończyło się równie szybko co zaczęło, było jednak idealnym soundtrackiem dla dramy w wykonaniu kelnerki, właściciela domu i ciemnowłosej dziewczyny. Zaraz po tym numerze, chłopaki przeszli do wykonywania typowych dla takich imprez rock and rollowych kawałków, które jak najbardziej nadawały się do tańca.

Za to Nelę kiedyś uczyły koleżanki. Znaczy, uczyły tańczyć. Ach, tamte lata...Ale wracając do teraźniejszości, zaczęła podrygiwać w rytm piosenki. To był początek, musiała wyłapać rytm. A zabawa dopiero się zaczynała...Czyż nie?

A więc jednak. W takim razie nie powinna go spisywać na straty skoro pofatygował się, żeby ją zatrzymać. Spojrzała na niego przez ramię i przetarła oczy, żeby przypadkiem to co do nich napłynęło, nie zniszczyło makijażu. Skinęła głową.
- Ogólnie to nas wyrolowano. - Stwierdziła, odwracając się do niego. - To miał być bal, więc nie potrzebnie gubiłam się w mieście, żeby kupić sukienkę. Gdybym wiedziała, że to dyskoteka z koncertem z pewnością inaczej bym się ubrała.
Spuściła wzrok zmieszana, nieco się rumieniąc, jednak gdy blondyn zaproponował wyjście na parkiet, podniosła na niego zdumiony wzrok.
- Jesteś pewny? - Zapytała z lekkim uśmiechem.
Nie chciała, żeby się zmuszał do czegoś wbrew sobie. Dlatego wolała zapytać. Oczywiście chętnie by potańczyła, zwłaszcza że inny dobrze się bawili.

- Nie przejmuj się tym, na prawdę...
Powiedział, będąc przekonanym, że dziewczyna czuła się z całą tą sytuacją znacznie gorzej niż on. Wydawało się, jakby wmawiała sobie, że jest dobrze, będąc przy tym w naprawdę złym nastroju. Nie wiedział jednak, co mógłby zrobić, żeby ją pocieszyć.
- Skoro tak... w sumie też bym się czegoś napił.
Dodał, zastanawiając się, gdzie podział się kelner, krzątający się jeszcze przed chwilą z szampanem. Poszukując go wzrokiem, natknął się na inne, ciekawe zjawisko. Armin, razem z dziewczyną której nie znał... nonono... Alexy zaśmiał się pod nosem. Tańczenie do rock n' rolla nie wychodziło jego bratu. Trzeba było tę imprezę trochę podrasować, pomyślał, idąc aby zakręcić się koło ludzi z muzycznym sprzętem.

- No teraz można normalnie tańczyć - Skomentował zmianę piosenki na głośny i chwytający rock'n roll. Armin starał się sprawiać wrażenie bardzo otwartej osoby, jednak chociaż nie wyglądał był bardzo nie śmiały. Nie do końca wiedział jak to okazać, ale czerwonowłosa w pewien sposób podobała mu się.

Po jakimś czasie wrócił do sali balowej. Na jego twarzy nie było żadnych śladów płaczu, czy czegokolwiek. Nic z tych rzeczy, on nie był osobą która poleciałaby z płaczem do łazienki. Leslie podjechał powoli do tacki z kieliszkami, wziął ją na ręce i zaczął jeździć po sali... Nie miał zamiaru przejmować się czyjąkolwiek obecnością tutaj.

Skinął głową krótko, musiał się bowiem z Marii w tej kwestii w stu procentach zgodzić. Sam miał na sobie garnitur, będąc przekonany, że wybiera się na gustowny bal. Taka muzyka jednak nie przeszkadzała mu. Był fanem rockowych kapel, zawsze podobało mu się takie granie, choć sam nie przejawiał do tego najmniejszego talentu. Potrafił za to tańczyć, dlatego nie krępował się z wyjściem na parkiet.
- Prawie wszyscy mają suknie i garnitury, więc moja droga, nie marudź, tylko chodź. Jakoś to będzie.
Rzekł i wyciągnął w jej stronę rękę, uśmiechając się nonszalancko.

Rozejrzała się po sali. A no rzeczywiście wszyscy byli ubrani bardzo elegancko i nikt się chyba nie spodziewał takiego balu. Zmierzyła Dymitra wzrokiem, przyglądając się gustownemu garniturowi i uśmiechnęła się szerzej. Cała złość po konfrontacji z tamtym typkiem wyparowała i brunetka postanowiła przestać się tym przejmować. Widząc jak Dymitr wyciąga do niej dłoń, dygnęła mu niczym dama dżentelmenowi i zachichotała, po czym podała mu dłoń i dała się poprowadzić na parkiet. Promienny uśmiech nie schodził jej z twarzy i miała nadzieję, że nie zejdzie. Wpatrzona w twarz towarzysza odsunęła wszystkie troski na bok i postanowiła porządnie się wybawić. Zwłaszcza, że niedługą będą wracać do domu...

Zaśmiała się, usłyszawszy komentarz.
- Jak się chce, to zawsze się da.
Stwierdziła z uśmiechem, zaczynając w końcu normalnie (czyli odpowiednio) tańczyć, bowiem rytm już wyłapała. Nela uśmiechała się bez przerwy, jednak nie można było tego uznać za dziwne. Gdyby zaczęła płakać, jak wtedy gdy pobiegła na dziedziniec - to właśnie było dziwne, bowiem czerwonowłosa rzadko płakała.

- Nel? Mi się wydaje, czy mój brat próbuje się dorwać do .... no wiesz... - Powiedział patrząc w stronę ludzi zajmujących się nagłośnieniem. To w jaki sposób tańczył Armin wyglądało jak taniec połamaniec (w simsach) Nel wychodziło to zdecydowanie lepiej

Prowadząc ze sobą czarnowłosą piękność Dymitr wyszedł na parkiet, gdzie wszyscy tańczyli wesoło do chwytliwego rytmu rock and rolla. Dymitr musiał przyznać, że młodzi muzycy z Francji dawali radę.
Złapał Marii za obie ręce i zaczął tańczyć, zachęcając ją, aby i ona zaczęła. Był to taniec pełen energii, z pewną wesołą iskierką. Tańcząc, przez cały czas utrzymywał kontakt wzrokowy ze swoją partnerką, starał się zapomnieć o całym świecie dookoła - tylko oni dwoje i otaczająca ich muzyka, jej rytm.

Pogrążona we własnych myślach przeszła przez salę, po drodze zgarniając z tacy kieliszek szampana. Dopiero po kilku sekundach, jej mózg zarejestrował pewną anomalię. Zrobiła krok do tyłu i zmierzyła kelnera uważnym spojrzeniem od szczytu głowy, aż po kółka różowych wrotek i z powrotem. Następnie zamrugała dwa razy, bardzo szybko i po prostu poszła dalej. Naprawdę, Amber? Powinnaś od kilku dni leżeć zakopana w ogródku, po tym jak zabił cię cholerny duch i to cię dziwi?
Oparła się wygodnie o ścianę, a połowę zawartości kieliszka ze spokojną determinacją wylała za dekorację.

Starała się wzrokiem wyłapać brata Armina, którego znała tylko z widzenia.
- Nie...Nie mam pojęcia...
Powiedziała trochę zdziwiona. Taniec chłopakowi nie wychodził może idealnie, ale dało się to przeżyć. Uśmiechnęła się lekko, sama Arsh nie tańczyła najlepiej, aczkolwiek możliwe iż lepiej od Armina.

Jeżdżąc sobie spokojnie po sali, wodził wzrokiem po twarzach uczniów francuskiego liceum. Kiedy Amber zaczęła go mierzyć wzrokiem, on nawet nie zareagował, chociaż czuł że ktoś się na niego gapi. Kiedy dziewczyna odeszła stwierdził, że zaczyna się nudzić... Toteż podjechał do blondynki i odstawiwszy tackę na bok, zaczął rozmowę.
- Ty jesteś Ambrosia, prawda? Powiedz mi... Jak to jest obudzić się na nowo? - Zapytał zaciekawiony, kątem oka spoglądając na Marii tańczącą z Dymitrem