Sala balowa

Do sali balowej wszedł jasnowłosy młody mężczyzna - obecny właściciel zamku. Rozejrzał się po sali z podziwem. Tak dawno nie widział tego miejsca, co więcej, nie pamiętał by kiedykolwiek to miejsce żyło tak jak dziś - udekorowana sala wyglądała cudownie w pełnym oświetleniu, poza tym nigdy wcześniej nie widział tu tylu ludzi - za czasów, kiedy tu mieszkał żadne bale nie odbywały się - nie było nawet komu ich organizować.

Przed wkroczeniem do sali, zaśmiała się cicho i poprawiając sukienkę z cekinami wzięła głęboki oddech. Otworzyła powoli drzwi, wkraczając do środka. Widząc instrumenty, domyśliła się, że ktoś da koncert na żywo, a e mieli być to Lysandre i Castiel z Nathanielem to już się nie domyślała. Nie straciła jednak uśmiechu, bo przecież przeżyje w sukience balowej. Rozglądnęła się i ponownie zaśmiała.
Nagle usłyszała znajomy głos.Spojrzała na scenę, nie mogąc uwierzyć że to właśnie Lys, Cas i Nath zagrają. Przygładziła suknie, w której wyglądała chyba głupio, nie pasowała do reszty towarzystwa. Westchnęła, po czym Wbiła wzrok w scenę.

Marii stąpała lekko po schodach, unosząc nieznacznie rąbek koronkowej sukni, żeby przypadkiem jej nie nadepnąć, po czym skierowała się do sali balowej. Już z daleka usłyszała głos Castiela i zdumiała się na wieść o koncercie. Eeee...czy ona przypadkiem nie pomyliła imprez? Spojrzała na swoją białą suknię, opasaną błękitną wstażką. Czarne włosy miała tylko przyozdobione białą różą, wsuniętą w kosmyki przy lewym uchu. Eh...raz kozie śmierć. Podreptała do sali balowej i weszła do środka, rozglądając się z wielkim podziwem na twarzy. Było sporo ludzi, a dziewczęta również miały suknie. Odetchnęła czując się nieco pewniej i ruszyła w głąb sali. Po chwili dostrzegła w tłumie Dymitra. Nie widziała go od czasu spotkania w kawiarni. Uśmiechnęła się do niego promiennie i skinęła mu lekko głową, w końcu był tu teraz gospodarzem. Nie podeszła do niego, nie chcąc mu przeszkadzać, bo może akurat będzie chciał z kimś porozmawiać. W razie czego sam podejdzie. Tak więc Marii ruszyła pod ścianę i wyjrzała przez wielkie okno na zewnątrz.

Widząc, że w końcu zjawił się syn właściciela posiadłości - Dymitr, złapał za tacę, na której stały kieliszki z rosyjskim szampanem i podjechał do niego na wrotkach.
- Napijesz się? - Zapytał lekko zażenowanym głosem, patrząc blondynowi w fioletowe oczy. Były dosyć wyjątkowe... Wyglądały bardzo pięknie przy jego bladej karnacji.

Zauważył Amber dopiero kiedy ta odezwała się i właściwie nie miałby pewności czy zwracała się do niego, gdyby nie fakt, że powiedziała akurat coś takiego.
- Tak, wiem!
Powiedział szczerząc się szeroko do dziewczyny, zanim jego głos zagłuszył drący się na całą salę Castiel. Wyglądało na to, że chłopaki bardzo cieszyli się, mogąc zagrać ten koncert, zwłaszcza, że cała historia z duchami skończyła się szczęśliwie. Zdecydowanie, Alexy na prawdę cieszył się z tego zakończenia.
- Ty też wyglądasz spoko i widzę też myślałaś, że to będzie zwykły bal.
Dodał po chwili, zmierzywszy wzrokiem ją i jej śliczną sukienkę.

- Tajeeest.
Mruknął, wyciągając kostkę do gry i zakładając pasek od gitary na ramię. Kiwnął głową do Nathaniela, który nabił beat i rozpoczął się koncert. Na pierwszy ogień poszedł oczywiście kawałek grupy Panic! At The Disco - Ballad Of Mona Lisa

Rozglądając się po sali dostrzegł znajomą twarz - miła dziewczyna, którą poznał w kawiarni oczywiście tu była, nie mogło być inaczej. Spojrzawszy na nią, odwzajemnił uśmiech i skinął lekko głową. W tym samym momencie usłyszał głos osoby, która podeszła do niego i to na nią przeniósł wzrok.
- Oh, dziękuję bardzo.
Powiedział, biorąc jeden kieliszek szampana, przyglądając się przez chwilę dziewczynie... czy chłopakowi? Właściwie to nie był pewien, aczkolwiek odnosił wrażenie, że jest to ktoś ważny, pomimo pozycji, jaką tutaj zajmował.

Słysząc dźwięk perkusji wybijającej rytm, zaczął grać na basie tę piosenkę. Od początku wycieczki miał ją cały czas w głowie, chodziła za nim jak cień. Teraz miał okazję zaśpiewać ją na koncercie.

Uśmiechnęła się lekko, słysząc jego odpowiedź. Spojrzała na scenę, a potem w dół, na swoją sukienkę.
- Dziękuję. Tak, zdaje się, że popełniam modowe faux pas... ale i tak nie planuję zostać długo - uświadomiła to sobie, dopiero w trakcie wypowiadania tych słów. Zadziwiła samą siebie do tego stopnia, że aż zmarszczyła brwi. A więc wychodzę ze szkolnej imprezy? Takiej na której gra Castiel? Chyba śmierć naprawdę zmienia wszystko.
- Więc, czujesz się dobrze? - spytała niepewnie, znów skupiając wzrok na czymkolwiek, prócz twarzy rozmówcy. - Po tym całym... bałaganie z umieraniem?

- Nie ma za co...- burknął niezbyt przyjemnym głosem i z niezbyt przyjemną minką. Jednak po chwili uśmiechnął się do niego nikle
- Dobrze Cię widzieć znowu, Dymitr... - Powiedział, podpierając lewą rękę na boku.

Rozglądnęła się ponownie, jednak nie znalazła tego czego, lub kogo, szukała. Została więc w tym samym miejscu, zachowując się jak uliczna latarnia - stała bez ruchu. Zerkała co jakiś czas na chłopaków którzy zaczęli grać. Nie widziała tu nikogo, z kim mogłaby porozmawiać, więc westchnęła, lecz dalej się uśmiechała. Zaczęła słuchać, co grają, patrząc na każdego po kolei.

Zaśmiał się na jej słowa, w końcu on sam też paradował w cholernym garniaku. Ale co za różnica, nie to było ważne, ważne było to, że w ogóle miał okazję pojawić się na 'balu'.
- Tak jest!
Powiedział bez zastanowienia. Nie było się nad czym rozczulać. Życie jest piękne, nic dodać nic ująć. Alexy był pewien, że tak powinno być.
- Fakt, to było trochę dziwne. Jak parę dni wyjętych z życiorysu. Ale jest dobrze, racja?
Dodał, uśmiechając się ciepło do blondynki. A zauważywszy, że dziewczyna unikała jego wzroku położył rękę na jej ramieniu i specjalnie spojrzał jej w oczy. Tak podobne do oczu Nathaniela, o zgrozo.
- Jest dobrze.
Powtórzył jeszcze raz z lekkim uśmiechem na ustach.

Tak jak sądziła, Dymitra zagadnęła jakaś osoba, więc dziewczyna westchnęła tylko i powróciła wzrokiem do okna, by po chwili spojrzeć na scenę i posłuchać gry chłopaków. Szczerze mówiąc była trochę zawiedziona. Nie dość, że wygląda jakby się wybrała do dyskoteki w stroju na bal przebierańców to jeszcze stoi pod ścianą sama. No nic...przynajmniej posłucha sobie muzyki.

Dobrze mnie znowu widzieć? Dymitr zastanawiał się, czy przypadkiem się nie przesłyszał. Spojrzał na kelnera (kelnerkę?) jeszcze raz, zastanawiająć się, czy zna skądś tę osobę. Chłopak w sukience o wybitnie zielonych oczach. Zielone oczy... Blondyn zajrzał głęboko w te oczy, które wszystko mu wyjaśniły i odruchowo cofnął się o krok.
- Leslie? Czy się nie mylę?
Rzekł po rosyjsku głosem, który miał wyrażać jego ogromne zaskoczenie, przy czym uśmiechając się serdecznie... Nie... udając serdeczny uśmiech niewinnego człowieka. Jednocześnie przeklinał w myślach fakt, że w ogóle przyszedł na ten cholerny bal.

- Ano... Leslie - Zielonooki uśmiechnął się szeroko, zaciskając brwi. Wyglądał na nieźle zdenerwowanego. Jakże się cieszył, że syn właściciela zjawił się na dzisiejszym balu. O niczym innym nie marzył, jak o tym by w końcu skopać mu tyłek.
- Pracuję tutaj... Chwilowo - Powiedział, powoli odstawiając tacę z kieliszkami na stół. Uśmiechając się podle do Dymitra, podrapał się po łokciu

Bal trwał w najlepsze. większość z obrcnych osób dobrze się bawiło, ale znalazły się również dziewczęta, które podpierały ściany.... Do sali wpadł zdyszany Armin, ubrany dość elegancko. Widząc, że impreza zaczęła się bez niego, zaczął szukać ludzi z którymi może pogadać. Wtem zobaczył Arshanel. W jednej chwili podszedł do niej
- Siema, jak się bawisz? - Zapytał, dość nieśmiało

- Kopę lat i trochę, towarzyszu!
Odrzekł jak na prawdziwego rosjanina przystało, taktownie i politycznie. Zupełnie nie spodziewał się, że w jego zamku mogliby zatrudnić kogoś takiego. Poza tym, Leslie jako kelnerka? Śmiech na sali. W końcu pamiętał go jeszcze jako studenta medycyny.
- Ah tak. Miło.
Powiedział, ale tak na prawdę miał ochotę jak najszybciej wyjść z sali. Oby nie doszło do rękoczynów.

Słysząc ten sam głos co na ognisku, natychmiast wyrwała się z zamyślenia i odwróciła. Zobaczyła Armina. Uśmiechnęła się.
- Ty żyjesz!
Była to chyba najgłupsza rzecz jaką kiedykolwiek powiedziała, bo przecież wszyscy zmarli zostali przywróceni do życia.
- A tak ogólnie to cześć.
Uśmiechnęła się miło.
- Właściwie, to na razie tylko słucham...
Ruchem głowy wskazała na chłopaków stojących na scenie.
- Chciałabym umieć tak grać...Jak się czujesz?
Zapytała, spojrzawszy na niego.

- Dymitr... Ty się teraz głupio nie uśmiechaj, bo jak Ci zaraz.... - Odpowiedział zaciskając zęby. Wyglądał teraz jak na prawdę rozwścieczony... pies? Cokolwiek! Leslie podszedł do niego o krok bliżej, zauważając przy tym że wciąż jest od niego niższy
- Zostawiłeś mnie... Tak po prostu mnie cholera zostawiłeś! I jak myślisz? Jak ja się czułem? Zostawiłeś mnie bez środków do życia! Przez Ciebie rzuciłem studia i musiałem pracować w byle jakich branżach! - Wrzeszczał jak tylko głośno zdołał

Mimo że oczy Marii były utkwione w scenie to mimo to co chwilę spoglądały w stronę Dymitra i tej drugiej osoby. Wyglądało na to, że Rosjanin nie jest zachwycony tym spotkaniem. Zmarszczyła brwi, skupiając na nich wzrok i zastanawiając się o co chodzi. W końcu postanowiła jakoś interweniować, bo dobrze wiedziała jak to jest kiedy ma się natrętnego rozmówcę. Odrzuciła włosy do tyłu i pewnym krokiem podeszła do nich uśmiechając się słodko.
- Cześć! - Przywitała się radośnie.
Uśmiechnęła się do Dymitra i spojrzała uprzejmie na nieznajomego, nie wyglądał zbyt miło, ani sympatycznie, więc Marii postanowiła walnąć prosto z mostu.
- Nie masz nic przeciwko, że pożyczę Twojego znajomego?
Zerknęła znów na blondyna i mrugnęła do niego okiem tak, żeby tamten nie widział.

Zaśmiał się głośno i przytulił ją na powitanie. Ano... W sumie przecież to było oczywiste , że żyje... Ale miło z jej strony, że tak entuzjastycznie na to zareagowała
- Też bym chciał... Ale jak widzisz... Te ręce są zdolne tylko do grania na PSP - Powiedział , pokazując swoje dłonie. Przyglądał się jej z niemałym uśmiechem
- Mmmm... Ładnie dziś wyglądasz, wiesz?

Blondwłosy miał właśnie dać nogę, niestety na swoje nieszczęście nie zdążył. Nie mógł też pojąć dlaczego pierwszy kawałek grany przez zespół musiał skończyć się akurat wtedy, kiedy Leslie wybuchnął. 'Ja to mam szczęście...'
- Zamknij się, kretynie!
Burknął z nienawiścią w głosie. Bo co też on wygadywał. I jak to w ogóle wyglądało? Jeszcze Marii musiała podejść bliżej, akurat teraz. Cudownie. Dymitr chciał zapaść się pod ziemię.
- Zamknij się, mówię. Nie znam Cię.
Dodał, odwracając się tyłem i mając zamiar odejść. To było najlepsze co mógł zrobić.

Akurat mieli przerwę w graniu, kiedy po sali zaczął się roznosić donośny krzyk Lesliego. Wszyscy wyraźnie mogli go usłyszeć, ponieważ jakby nie patrzeć był... głośny. Cała ekipa grająca spojrzała na niego zdziwiona. Lysandre podszedł do mikrofonu.
- Następną piosnenką jaką zagramy będzie: Rape me zespołu Nirvana... To dla Ciebie Les! - Powiedział entuzjastycznie i dał znać Nathanielowi, by zaczął grać.

Uśmiechnięta spojrzała na jego dłonie, po czym się zaśmiała.
- Możliwe, ale nie byłabym tego taka pewna.
Słysząc komplement, musiała się zastanowić nad odpowiedzią.
- Dziękuję, a do tego muszę powiedzieć, że ty również.
Dalej była uśmiechnięta. Ten uśmiech nie schodził z jej twarzy. Usłyszawszy krzyki spojrzała w stronę z której dochodziły i pokręciła głową, po czym znów stała przodem do Armina.

Zdenerwowany spojrzał na Marii, po czym znów przeniósł wzrok na Dymitra. Nie wiedział, co ma teraz robić. I jeszcze ta durna piosenka.
- Bardzo śmieszne, Lysander...- Pomyślał, zaciskając pięści. Miał ochotę komuś przywalić... Ale to nie wypadało. Wolał zachować jakąkolwiek kulturę....
- Bo co mi zrobisz?! - Wrzasnął do blondyna