Sala balowa

- Hej, Nel ? Powiedz mi... Masz chłopaka? - Zapytał szybko, jakby chciał to już mieć za sobą. Odgarnął nerwowo włosy z twarzy.

Brunetka, widząc jego entuzjazm poszła za jego przykładem, splatając swoje dłonie z jego i wczuwając się w rytm muzyki. Dała się ponieść kawałkowi i jednocześnie prowadzić Dymitrowi, żeby nie było. W końcu wglądało na to, że blondyn całkiem dobrze tańczył. Zachichotała i dała się okręcić wokół własnej osi by po chwili znów tańczyć ze splecionymi dłońmi. To była naprawę wspaniała chwila. Zauważyła, że Dymitr nie traci z nią kontaktu wzrokowego, co zmuszało ją do tego by też nie patrzeć gdzieś na boki. W końcu spłonęła lekkim rumieńcem, gdyż zdała sobie sprawę, że jego oczy były niesamowicie ujmujące i podziałały na nią jak dawka dobrego alkoholu. Nie przejmowała się jednak gorącem na policzkach i dalej tańczyła w rytm muzyki.
- Dobrze się bawisz? - Zagadnęła, przysuwając nieco swoją twarz do jego, żeby usłyszał jej pytanie pomimo głośnej muzyki.

Pokiwał kilkakrotnie głową, nie zaprzestając wykonywania ruchów w rytm muzyki. Zdecydowanie, tego było mu trzeba po tych kilku latach, kiedy zaabsorbowany był pracą i kombinowaniem, jak tu sobie życie na nowo ustawić.
- Dawno nie miałem okazji tak dobrze się bawić.
Odpowiedział wreszcie, kiedy miał okazję zbliżyć się do niej na tyle, by mogła go usłyszeć. Na prawdę cieszył się, że zapoznał się z Marii wcześniej.

Kiedy skończyli grać piosenkę, Lysandre odłożył gitarę basową na stojak. Po chwili podszedł do mikrofonu
- Ludzie, póki co robimy krótką przerwę w koncercie. - Powiedział, za chwilę schodząc ze sceny i łapiąc za butelkę wody, stojącą na parapecie. Ludzie zajmujący się nagłośnieniem, puścili muzykę z głośników, by uczniowie wciąż mogli tańczyć

Słysząc pytanie o mało nie się nie zatrzymała. Jednak dalej tańczyła, mimo to iż była trochę zdziwiona tym nagłym pytaniem.
- Właściwie to nie...
Powiedziała po chwili namysłu. A nad czym się namyślała? Nad sensowną i prawdziwą odpowiedzią, rzecz jasna.

Castiel odłożył gitarę i zszedł ze sceny. Cieszył się, że ich koncert był udany, w końcu widział, że ludzie wokół bawili się świetnie. A jednak denerwowało go to, że siedział tu o suchym gardle i już od co najmniej godziny nie palił! Podszedł do jednego ze stolików, przy którym zostawił kilka swoich rzeczy. Z plecaka, typowej kostki z naszywkami Nirvany i kilku innych ulubionych zespołów wygrzebał paczkę fajek i zapalniczkę, po czym zapalił i zaciągnął się mocno. Wyjął też butelkę szampana - bo chyba nikt nie oczekiwał od niego picia z kieliszków podawanych przez kelnerkę... (Zaraz, czy kelnerką nie był grabarz i egzorcysta?) Tak czy siak, dopiero teraz Cas poczuł się na prawdę dobrze. Z butelką szampana tylko dla siebie i paczką mocnych fajek.

Ambrosia. Spojrzała na niego zaskoczona, unosząc lewą brew. Nie dziwiło jej to, że znał jej imię. Kiedy umierasz i powracasz do żywych, stajesz się dziwnie rozpoznawalny. Chodziło o to, że nikt nigdy tak się do niej nie zwracał. Chociaż teraz pasowało znakomicie, prawda? Ambrozja, pokarm bogów, zapewniający młodość i nieśmiertelność.
- To wspaniałe uczucie. Porównałabym je do… jeżdżenia na wrotkach i serwowania napojów bandzie licealistów. Tak, definitywnie coś w tym stylu. Widzę, że oboje gustujemy w tego typu doświadczeniach – odparła, uśmiechając się zgryźliwie.
No bo co miała odpowiedź temu nieznajomemu kelnerowi w dziwnych ubraniach? Że czuje się, jakby nie wróciła do końca, jakby była zawieszona między jawą a snem? Że nie zasługuje na powrót? Przygryzła wargę. Tak, pewnie nie powinna przesadzać z uzewnętrznianiem się.

Uśmiechnęła się szeroko, zadowolona z odpowiedzi, po czym wykonała kolejny piruet, na co jej koronkowa suknia zafalowała kilka centymetrów nad parkietem.
- Cieszę się. - Odpowiedziała. - Zasłużyłeś na trochę rozrywki.
Po całej tej sprawie zaczęła postrzegać Dymitra w innym świetle. Jego wcześniejsze lata musiały być dla niego trudne, dlatego tak ją cieszyła, że blondyn dobrze się bawi.
- Mam tylko nadzieję, że nie zdemolujemy Ci zamku. - Zaśmiała się.
Czasami takie imprezy kończyły się dość grubo jeśli była na nich duża ilość alkoholu. Jednak Marii potrafiła idealnie bawić się bez niego, co było widać po jej radosnej twarzy i lekkich, krokach. Nagle poczuła, że róża wysuwa jej się z włosów i chwyciła ją w ostatnim momencie nim piękny kwiat opadł na posadzkę. Szybko poprawiła uczesanie i z nową energią ruszyła do tańca.

Cóż... Nie oczekiwał takiej odpowiedzi, jednak dziewczyna miała trochę racji. Obydwoje czuli się chujowo. Leslie z powodu chociażby głupiej pracy, a Amber... co tu dużo mówić.. Jak może czuć się osoba, która jeszcze wczoraj była martwa, a dziś spokojnie pije szampana?
- Ehh... No w sumie... Trochę do dupy - Powiedział, biorąc do ręki kieliszek szampana.
- Skoro czujesz się tak jak ja, to pewnie tak samo masz ochotę najebać się i nie wstać... - Powiedział prosto z mostu

Czy zasłużył na rozrywkę? To już mogła być kwestia sporna, lecz zdecydowania nie do rozstrzygnięcia w takim miejscu i nie o tej porze. Zaśmiał się, słysząc wspomnienie o zamku. Właściwie gdyby miał jakoś ustosunkować się do tej wypowiedzi, musiałby stwierdzić, że nie czuje się w tym miejscu dobrze i o wiele bardziej wolałby się go pozbyć, znów jednak - to nie był czas i miejsce na takie wywody.
- Spokojnie. Jestem pewien, że zdarzały się tu już większe imprezy.
Odpowiedział krótko, uśmiechając się i tańcząc z całych sił aż do końca ostatniego numeru, który zagrał zespół. Ich zejście ze sceny przyjął brawami, które należały się chłopakom, po czym odezwał się znowu:
- Może usiądziemy na chwilę?
Zaproponował dziewczynie.

- Dziwne.. Jesteś na prawdę ładna... Trochę wyczucia i mogłabyś mieć każdego - zaśmiał się, patrząc jej w oczy. Były na prawdę ładne. Takie wesołe i przyjazne

Zaledwie Alexy usłyszał, że koncert zespołu skończył się, postanowił wziąć sprawy w swoje ręce. Zawsze, ale to zawsze miał ze sobą mp3 z ulubionymi kawałkami, a wystarczyło zagadać z ekipą techniczną, by podłączyć je do miksera i zmienić niedoszły bal w prawdziwą imprezę elektroniczną, jak cholerny festiwal Love Parade. Drum n Bass! Drum n Bass był tym, czego było trzeba tej imprezie i to właśnie on, Alexy, pozwolił ludziom na parkiecie bujać się w rytm kawałka Pendulum.

W porządku, to zaskoczyło ją nawet bardziej niż użycie jej pełnego imienia. Wszyscy traktowali to zmartwychwstanie jako dar niebios i cud pod podwójną tęczą. Zdawało się jednak, że kelner rozumie, dlaczego Amber nie skacze z radości.
- Z jednej strony tak - przyznała, kołysząc kieliszkiem i wbijając wzrok w wirujący płyn. - Z drugiej strony, kiedy ostatnio najebałam się i nie wstałam to cóż... dosłownie nie wstałam. Przynajmniej przez kilka dni. - Skrzywiła się i odstawiła kieliszek z niedopitym szampanem na tackę.
- A co z tobą? Nie mogłam nie usłyszeć, że masz jakiś problem z tym... - wskazała głową na Dymitra, próbując przypomnieć sobie jego imię - dziwnym typem numer trzy.

Ponownie się uśmiechnęła.
- Możliwe, że jestem, aczkolwiek istnieją ładniejsze ode mnie...
Stwierdziła i słysząc zmianę muzyki, dostosowała się do nowego rytmu. Chwilę analizowała słowa "trochę wyczucia i mogłabyś mieć każdego".
- Nie, nie mogłabym...Znaczy...Nie dałabym rady.

Słuchał jej uważnie. W sumie to jej się nie dziwił, nie każdy lubi chlać zawsze i wszędzie. Do tego też trzeba mieć jakiś tam humor. Kiedy nagle Amber zmieniła temat, Leslie głośno westchnął. Usiadł na jednym z krzeseł przy stole i oparł się łokciem.
- Wiesz... To jest trochę długa historia... I nie wiem, czy chce Ci się jej słuchać - Spojrzał na nią wymownie. Tak właściwie to chciał jej o tym opowiedzieć, jednak chciał usłyszeć "pozwolenie"

- Jak to nie dałabyś rady? - Zaciekawił się. Czyżby była zbyt nieśmiała na to? Przecież nie wyglądała na taką... Armin, starał się dostosować do piosenki, która została puszczona.
- Pendulum? - Spojrzał na Alexa. Faktycznie. Teraz on puszczał muzykę

- Nie no...Po prostu. Nie jestem taka by wszystkich chłopaków wyrywać. I owijać sobie wokół palca...A zresztą, nie ważne. Zmieńmy temat, błagam.
Skrzywiła się trochę i westchnęła, odwracając wzrok.

- hmmm? Coś nie tak? - Zdziwił się. Zastanawiał się, o co mogło jej chodzić, że tak nagle chciała zmienić temat?

- Nie, wszystko dobrze.
Zapewniła.
- Zmęczyłam się trochę, przepraszam...Możemy zrobić przerwę?
Zapytała. Jeśli ma coś tłumaczyć, to na pewno nie tańcząc. Choć miała nadzieją, że tłumaczyć nie będzie musiała, bo właściwie nie ma co.

Widząc, że kelner siada, odsunęła na bok talerz z podejrzanie wyglądającymi, niewątpliwie wykwintnymi przekąskami i usadowiła się wygodnie na stole, tak aby móc mu się przyglądać. Nie chciała leżeć samotnie w pokoju i przez trwające wieczność minuty zajmować się obserwacją własnego oddechu. Nie miała też ochoty na zabawę na parkiecie z innymi. Wysłuchanie jego historii wydawało się więc nad wyraz atrakcyjne.
- Opowiadaj - zachęciła. - Mam czas. Ostatnio okazało się, że mam przed sobą całe, nowiutkie życie.

Gdy chłopcy przestali grać, Marii również nagrodziła ich brawami. Jej oddech nieco przyspieszył po dobrej zabawie a poliki mocniej się zaróżowiły, dlatego też z entuzjazmem przyjęła propozycję Dymitra.
- Chętnie. - Odpowiedziała. - Przyda nam się trochę odpoczynku i coś do picia.
Tym razem to ona poprowadziła blondyna do wolnego stolika, zabierając po drodze dwa kieliszki z szampanem, które stały na długim stole z bufetem. Usiedli przy wolnym stoliku i Marii podała mu naczynie z alkoholem.
- Za ten ostatni wieczór. - Wzniosła toast i upiła ze swojego kieliszka, uśmiechając się do towarzysza.
Szkoda, że będą musieli wyjechać. Pomimo kiepskiej pogody, Marii spodobało się to miejsce i perspektywa powrotu do szkoły jakoś ją nie cieszyła.
Przeczesała palcami włosy i rozejrzała się po sali, szukając wzrokiem znajomych. Uśmiechnęła się szeroko i pokręciła głową, widząc jak Castiel raczy się jednocześnie fajką i papierosem.

- Jak chcesz... Więc... Kiedy miałem 18 lat, byłem jeszcze mniejszym kurduplem niż teraz... Wyglądałem wtedy na strasznego kujonka z dobrej rodziny... To pewnie przez te swetry w romby.- Westchnął głęboko, patrząc jej w oczy
- Ale to nie ważne... Wyjechałem z Wielkiej Brytanii na studia do Francji. Kupiłem tam dom i studiowałem medycynę. Zawsze podobał mi się ten kierunek a po drugie po prostu było mnie na to stać. Pewnego dnia kiedy siedziałem na wykładach, spotkałem pewnego chłopaka... Sprzątał tam a ja zacząłem z nim rozmawiać... Często go spotykałem, toteż coraz częściej z nim gadałem... Mówił mi o rodzinie w Rosji, o tym że wyjechał bo mafia nie dawała mu spokoju... Nie miał gdzie zamieszkać i do tego nie znał dobrze Francuskiego ... Ja za to znałem rosyjski, więc jakoś się dogadaliśmy i pozwoliłem mu u siebie zamieszkać... I tak sobie żyliśmy. Wszystko pięknie ładnie, ale niestety Dymitr był strasznie chytry i przebiegły... Zobaczył któregoś dnia, gdzie trzymam całą swoją kasę i.... Pewnego dnia wróciłem z wykładów, zajrzałem do sejfu a tam... Sweter z lumpeksu i karteczka "Dzięki, Les" Wyobrażasz sobie? - Ponownie westchnął i popatrzył na Dymitra.
- W sumie to był dobrym kolegą, dopóki mi tego nie zrobił... Po tym incydencie musiałem rzucić studia... Nie było mnie na nie stać... A rodzice... rodzice już dawno gryźli glebę... Tak więc zamiast zostać lekarzem, stworzyłem zakład pogrzebowy... - Mruknął, popadając w głębokie zamyślenie. Wyglądał dosyć smutno.

- Aaa... Spoko... W takim razie może się czegoś napijemy? przecież dzisiaj ostatni dzień wycieczki! Trzeba to oblać! - Uśmiechnął się szeroko

- Za ten wieczór!
Powtórzył, po czym uniósł kieliszek w górę i upił łyczek. W tym samym momencie zaczął zastanawiać się nad tym jaką perspektywę ma przed sobą. Zamek? Kompletnie nie uśmiechało mu się mieszkanie tutaj. Nienawidził zamku. Nienawidził przedmieść Petersburga. Nienawidził smrodu Petersburga. Już Moskwa wydawała mu się przyjemniejszym miejscem, ale po kilku ostatnich miesiącach, które tam spędził, wolał nie wracać do stolicy. Francja. Paryż był pięknym miastem, z którymi wiązało się wiele wspomnień.
- A więc wracacie jutro? Pewnie tęsknisz już za domem?
Zapytał, zastanawiając się jednocześnie skąd właściwie przyjechali. Jeśli był to Paryż, był pewien, że jeszcze kiedyś tam zawita, a wtedy chętnie odwiedziłby Marii.

- Chętnie...Oczywiście, że trzeba!
Uśmiechnęła się i ruszyła w stronę bufetu. Szła powoli, by Armin mógł ją dogonić, nie biegając. Uśmiechnęła się.