Sypialnia chłopców

-Jeżeli nie Willy, to może być...Willcio! Bądź William, ale mówiąc to czuję się jak koleś z pięćdziesiątką na karku. Co do zainteresowań, nigdy szczególnie nie przepadałem za komiksami. Zawsze chciałem grać na skrzypcach, jednak los tak chciał, że gram na wiolonczeli... i na gitarze. A moją największą pasją są słodycze! Ja za to jestem z Japonii, dość daleko.

Uśmiechnął się, gdy usłyszał, że Manabu czuje się jak koleś z pięćdziesiątką na karku. W sumie nigdy tak o tym nie myślał, ale chłopak miał rację.
-W mojej poprzedniej szkole mówili na mnie ''Miss''. - Podrapał się w tył głowy ze słodkim uśmiechem. - Willcio, brzmi dziwnie... - Z czymś mu to się kojarzyło, tylko nie wiedział z czym.
-Um... Tak, dość daleko. - Potwierdził.

Drzwi pokoju otworzyły się. Znowu ten człowiek. Wszedł do środka, po czym zamknął wcześniej otwarte okno i uśmiechając się szyderczo do uczniów podszedł do wiszącego zegara na ścianie. Zatrzymał go, po czym wyszedł z pokoju zamykając za sobą drzwi z hukiem

[z/t]

-Miss? -spytał po chwili przerwy. -To dopiero brzmi dziwnie! Za to Willcio bardzo do Ciebie pasuje.
Odwrócił wzrok i spojrzał na nową postać, która wtargnęła do pokoju. Na ten niewyjaśniony i dość śmieszny w jego wykonaniu wyraz twarzy odkaszlnął by nie zaśmiać się za głośno. Takie ludzkie odruchy zawsze wzbudzały w nim niewyjaśnione rozbawienie.
Nie śmiej się! A co jeżeli wydłubie mi oczy? -sam był wręcz załamany ze swoich głupich domysłów, dlatego wzdychnął nieznacznie.
-A ten dziwak to kto? -pokazał w stronę zamkniętych już drzwi. -Wyraz twarzy miał jakby co noc nękały go komary... -sam zdziwił się ze swojego porównania. Skąd ja biorę takie teksty? -wzruszył ramionami i oparł się głową o chłodną szybę.

Westchnął ciężko. Wcale nie dziwnie, tak mu się tylko wydaje. Willcio, brzmi komicznie, a on komiczny, aż tak nie jest.
-Wcale nie... - Burknął niezadowolony, nadymając policzki.
Spojrzał w stronę otwierających się drzwi. Spiął się trochę, gdy zobaczył minę, grabarza,którą ich obdarzył, wychodząc z pokoju. Aż po nim ciarki przeszły. Brrr...
-O ile się nie mylę, to grabarz.- Brrr... Kolejna fala ciarek.

Zamyślił się chwilę. -Grabarz, bardzo dobra fucha. Chociaż znając moją wybujałą wyobraźnię, ciągle miałbym przeczucie, iż moi nietypowi klienci przebudzą się jako zombie i mnie zabiją, czy coś w ten deseń. Tak, wiem, powinienem przestać mówić takie głupoty, jednak przypominają mi się teraz wszystkie książki o inwazjach nieumarłych jakie czytałem. -znudzony długim przesiadywaniem przy oknie podszedł i położył się na łóżku, które zajął Willy. -Nie przeszkadzam Ci, prawda? -nie oczekując na odpowiedz znów zaczął mówić. -Jednak moim marzeniem od kilku lat jest zostać cukiernikiem. Chociaż nie jestem pewien czy więcej swoich wypieków sprzedam, czy zjem. -zaśmiał się na samą myśl o sobie zajadającym się ciastami.

Już trzeci raz przebiegły po nim ciarki. Boże, jak on strasznie nie lubił niczego strasznego, bądź związanego ze śmiercią. Miał bujną wyobraźnię, która lubiła od zawsze płatać mu niezłe i nie za ciekawe figle.
-Nawet nie wspominaj o taki rzeczach. Brrrr... - Znowu te głupie ciarki.
Westchnął ciężko, William nie nadaje się na osobę, która mogłaby z chęcią porozmawiać na takie tematy. Oj nie...
-Nie, nie przeszkadzasz. - Odsunął się lekko w bok, by zrobić mu więcej miejsca.
Rozgadany... - Uśmiechnął się do siebie samego, w duchu.
-Ja bym obstawił, że byś je zjadł. Na pewno. - Uśmiechnął się słodko do chłopaka.

-A pająków też się boisz? -położył mu rękę na ramieniu i udając te ośmionogie stworzonko smyrał go po plecach.
-Wiesz, ja bardzo lubię jeść. A słodycze to już w ogóle. Mimo, że gotowanie nie idzie mi najlepiej, wróżę sobie pracę w gastronomii. Może jakoś się nauczę robić coś innego niż pizza i gotowanie wody na herbatę? -zaśmiał się zaprzestając wykonywania dotychczasowej czynności.

Kolejna fala ciarek, która powoli zaczęła doskwierać Williamowi. Mimo, iż mógł się domyśleć, że to smyrganie jest spowodowane przez Manabu, chłopak pisnął, po czym dopiero wtedy burknął bardzo, ale to bardzo niezadowolony:
- To nie jest, ani trochę śmieszne. -Zarumienił się dosyć mocno na policzkach. Wstyd mu było.
-Ja umiem dość dobrze gotować. Może bym Cię kiedyś poduczył, czy coś. Jakbyś chciał. - Powiedział po namyśle.

-Jak dla mnie jest, nawet bardzo. Ale jeżeli ci to nie odpowiada, to przestanę. -zrobił psie oczka a jego usta wygięły się w podkówkę udając bardzo pokrzywdzonego przez los.
-Tak, z chęcią skorzystam z twoich nauk! Chociaż... nie mam pojęcia, czy dasz radę mnie nauczyć czegokolwiek. -podrapał się w głowę robiąc przy tym wielce zmartwioną minę.

Zamyślił się z kolejnym, ciężkim westchnięciem i powiedział:
-No skoro Ciebie to bawi. No to rób jak tam uważasz... - Wywrócił teatralnie oczami, z lekkim uśmiechem, ozdabiającym mu twarzyczkę.
-Skoro nauczyłem, radzić sobie dość dobrze w kuchni ,moją ośmioletnią siostrzyczkę, to i Ciebie też bym chyba nauczył. Chociaż to młodsi lepiej się uczą. - Zachichotał.

Chwilę milczał. -Czekaj czekaj, ty się ze mnie nabijasz! O ty mały, to oznacza wojnę! -rzucił w niego poduszką trafiając w sam środek twarzy i obracając się na brzuch schował twarz w pościeli. Raptownie poczuł, że senność ogarnia go niemiłosierna, dlatego od razu zerwał się do pozycji siedzącej. Silna wola nie jest jego dobrą stroną, więc kilka chwil później znów leżał.

Nie ma to jak dostać w sam środek głowy poduszką.~ Przecież to marzenie każdego normalnego człowieka. Skołował się przez to trochę.
-Ja się wcale nie nabijałem. - Złapał się instynktownie za twarz, przy okazji nakrył sobie ową poduszką głowę, robiąc z niej coś na rodzaj hełmu.
-Ale jak wojna, to trza się przygotować. - Szkoda, że nie miał sznurka, żeby przywiązać sobie poduszkę do głowy, wyglądałoby to przekomicznie.

-Wiesz... -dźwignął się na rękach i oparł się plecami o plecy chłopaka, oczywiście nie pytając o pozwolenie, nigdy nie miał tego w zwyczaju.- Zrobiłem się jakoś cholernie senny. No, nic dziwnego, ja bardzo dużo śpię a od przyjazdu tutaj nie zmrużyłem oka ani razu. -znudzony przymknął oczy, oparł się o ramię Willa i zaczął kreślić jakieś dziwne wzorki na pościeli. -I jestem głodny. -mruknął jeszcze po czym ziewnął.

Zdjął z głowy poduszkę, położył ją niedaleko siebie i sam się przeciągnął, ale tak bardziej okazjonalnie, niż z jakiegoś konkretnego powodu.
-Co za problem... To idź spać. - Powiedział jakby nigdy nic, lekko rumieniąc się na bladych jak zazwyczaj policzkach.
-I coś zjedz, skoro jesteś głodny.~~. A nie tylko gadasz, bez większej przyczyny. I tyle. - Dodał po chwili namysłu, chwytając na nowo w dłoń komiks i otwierając go na zaznaczonej przez niego, niedawno stronie.

-Ale jak usnę, to nie wiadomo co się stanie! Ja już to widzę, jak dorysowujesz mi markerem wąsy albo przyklejasz mi kromkę chleba z masłem do czoła. -zrobił usta w dzióbek i zaczął machać ręką w powietrzu.
-Co do jedzenia... Zjadłbym tosty. Albo pizze. Jedynie mam słodycze i małe, słodkie bułeczki, a ani jedno, ani drugie nie jest za bardzo pożywne. -dość długo zbierał się do wstania z wygodnego posłania. Podszedł do swej torby, wyjął bułeczki i nową paczkę żelek, raz przygryzając jedno a raz drugie.

Uśmiechnął się słodko i burknął niby urażony.
-Wcale taki nie jestem. Nie zrobiłbym tak. Na pewno. Jestem grzeczny. -Westchnął po czym ponownie się przeciągnął, tym razem na serio- Wygórowane żądania masz co do tego jedzenia, wiesz?
Zaczął czytać komiks, przewracając dość chaotycznie, kartkę, po kartce.

-Narzekasz księżniczko, jedzenie to w końcu jedzenie, bez niego się nie przeżyje. -zapadła chwilowa cisza.
-Umiesz tańczyć? -spytał znienacka, sam nawet nie wiedział czemu. Buraku, po co zadajesz takie pytania, jeżeli sam nie umiesz tańczyć? Wstał z podłogi na której siedział dotychczas i znów przysiadł obok towarzysza.

Usadowił się wygodniej na łóżku i już po chwili powiedział zdziwiony:
-Księżniczko?
Śmiesznie to trochę zabrzmiało, no ale cóż. Na jego pytanie zastanowił się głęboko i już po chwili jakby nigdy nic mruknął ze słodkim uśmiechem:
-Nie, raczej nie umiem.

Zjawił się w pokoju w dosć dziwny sposób, szedł jakby zamyślony i nie patrzył pod nogi, tak więc na powitanie potknął się o jakiś przedmiot leżący na podłodze, dobrze, że w ostatniej chwili złapał równowagę. Automatycznie jego twarz nieco poczerwieniała, ale od razu wrócił do normalności. Nawet nie zwrócił uwagi na to, co mogło być przyczyną upadku, jego myśli dalej latały gdzies daleko poza światem materialnym.
- H-hej wam - przywitał sie krótko i tym razem już patrząc na to gdzie stąpa podszedł do wolnego łóżka. Długo się nie zastanawiał, po prostu walnął się na nim, wtulił w poduszkę i zamknął oczy.

Zadowolony siedział sobie na łóżku, a gdy jakiś chłopak wszedł do sypialni, uśmiechnął się i powiedział na jednym wydechu:
-Dzień dobry.

-Nawet nie wiem po co zadałem to pytanie, bo ja niestety też nie umiem tańczyć. Tego by jeszcze brakowało, byłbym chodzącym ideałem. -przeczesał włosy i zaśmiał się radośnie. Miał zamiar dorzucić coś jeszcze gdy dosłyszał dźwięk otwieranych drzwi, kroki i coś przypominające świst wiatru, co było na prawdę odgłosem mocno wydychanego powietrza z płuc. Od razu odwrócił się w stronę przybysza, który dość niezdarnie przemierzał pokój.
-Tak, cześć. -pomachał chłopakowi po czym zaczął bawić się swoimi włosami.

Nie minęła chwila, a Gabriel już zdążył zasnąć. W końcu zmęczenie i nadmiar emocji robią swoje.

Zaśmiał się tak samo jak chłopak.
-Chodzący ideał, co? Nie masz za dużego mniemania o sobie? - Uśmiechnął się słodko do niego zadowolony. Fajnie tak czasem z kimś pogadać.

Co z tego, że był zmęczony i marzył o śnie przez ostatnie godziny, skoro jego myśli, nawet chwile po zaśnięciu skupiały się tylko na jednym... Przekręcił się niespokojnie na bok, ale nawet ten mały ruch sprawił, że się nieco wybudził. Czuł się dziwnie niespokojnie. Nie chciał znajdować się teraz w tym zamku. Otworzył oczy i chwilę bezmyślnie wpatrywał się w sufit, całkowicie ignorując obecność kogokolwiek w tym pokoju. Nie wiedział, co to za uczucie go teraz ogarniało. Nie, to nie był smutek. To była bardzo nieprzyjemna odmiana niepokoju.
Podparł się rękami, aby pomóc sobie wstać i usiadł na łóżku, dalej wpatrując się w martwy punkt. Po chwili wstał i po prostu bez słowa wyszedł z pokoju. Nie mógł dłużej wysiedzieć w tym zamku...

[z/t]