Lest's see how creative can I be ~

Przydałby mi się nauczyciel
Ktoś taki, kto będzie w stanie
Pokazać mi co znaczy życie
Ktoś, kto wie co to uczucia

Czuję się szara i pusta
Jakby ktoś mój świat wywrócił do góry nogami
Zostawiając mnie z całym bałaganem
Którego układaniem muszę zająć się samotnie

Jestem sama, ale nie jestem jednocześnie
Dziwne uczucie samotności wśród tłumu
A jednak nie wiem, nie znam uczucia tęsknoty
Nikt mnie nie nauczył, jak tęsknić

Nie chcę polegać na innych
Ale potrzebuję pomocy
Mam zbyt wiele w swojej pustce
I zbyt mało czasu, by wszystko z niej wydobyć

Szerokie ciemne oczy, które wpatrują się w ciebie tak intensywnie, że masz wrażenie, że zostaniesz zaraz wciągnięty w tą głębię. Pragną ciebie i raczej nie szybko zmienią zdania. Dla nikogo nie byłeś jeszcze tak bardzo atrakcyjny, jak właśnie dla tej specyficznej kobiety. Przygląda się tobie, przechyla głowę i szuka drogi, w jaki sposób może do ciebie dotrzeć. Wyciąga ręce i dosłownie wyje o kontakt fizyczny z twoją skórą. Wahasz się czy nie podejść, ale wiesz, że tylko ucierpisz na tej znajomości. Nikt o zdrowych zmysłach nie wplącze się w coś, co dosłownie wyżre resztki jego godności, energii i życia. Spoglądasz na jej wyciągnięte dłonie ozdobione aksamitną czerwienią, tą samą, która pokrywa jej usta. Nienaturalnie zakrzywione palce poruszają się niespokojnie i próbują dotrzeć do ciebie. Twoje serce zaczyna bić coraz intensywniej, odczuwasz lęk, dlatego mimowolnie robisz kilka kroków w tył. Rozglądasz się dookoła, wciąż słysząc jej jęk. Nie ma drogi, którą mógłbyś się wydostać z tego budynku. Ponownie odwracasz głowę w stronę kobiety. Już wiesz, że nie masz odwrotu, musisz pójść w jej kierunku, odpowiedzieć na jej żałosne wołanie. Schylasz się po pręt leżący przy twojej nodze i szybkim ruchem uderzasz w klamkę blokującą dostęp do niej. Kobieta automatycznie rzuca się na ciebie zachłannie i stara się dotrzeć do twojej twarzy, wpić się w nią, pozostawiając widoczny ślad na twoich ustach. W ostatniej chwili bierzesz porządny zamach i uderzasz ją prętem między oczy. Kobieta pada, a wokół niej zaczyna powoli się tworzyć czerwona plama. Nie ukrywasz, że jesteś przerażony sytuacją, ale nie cofasz się - ani myślisz o poddaniu się. Teraz już wiesz, że jesteś na tyle silny aby odeprzeć pragnienia innych, w końcu właśnie zabiłeś pierwsze w życiu zombie.
Wybiegasz z pomieszczenia i kierujesz swoje kroki prosto na dach budynku. Nie czujesz się winny śmierci tej kobiety. Wiesz, że gdyby nie to, to właśnie w tym momencie mógłbyś stać się częścią tego pokiereszowanego „społeczeństwa” kręcącego się po ulicach miasta. Siadasz na brzegu dachu i spoglądasz na dół. Widzisz wszystkie te kreatury poruszające się wokoło budynku w dziwny sposób. Twój wzrok szczególnie przyciągnęła mała dziewczynka stająca przy jednym z drzew, opierała się dłonią o korę i spoglądała w dół na swoją nogę. Jej zakrwawioną twarz pokrywał grymas.
Czy to możliwe, że te istoty coś czuły? Coś innego od pragnienia odczuwania smaku mięsa w swoich ustach? Ciężko było ci to stwierdzić, ale ją widocznie coś gnębiło. Nie dużo czasu zajęło ci domyślenie się, jaka emocja była wypisana na jej twarzy. Była to złość. Nie mogła się poruszać z braku jednej nogi, nie mogła dojść do ofiary. Jedyne co jej pozostało to pozostać w miejscu i czekać, aż całe jej martwe, a jednak żywe ciało – zgnije powoli.
Jeszcze niedawno byś nawet nie pomyślał, że spotka cie coś takiego. Istoty zwane zombie istniały tylko na filmach i w książkach. Miałeś wrażenie, że te stwory poruszające się swobodnie nawet w momencie, gdy połowa ich ciała wisiała przy nich tylko dzięki postrzępionych ciuchach, były tylko dziełem czyjejś chorej wyobraźni. A jednak.
Przyglądałeś się teraz właśnie żywej „legendzie” o ile można coś tak odrażającego nazwać tym terminem. Połamane istoty poszukujące żywych, pragnące krwi i nie mające żadnego uzasadnienia na swoje działania. Jedyne czego byłeś pewien, to tego, że każda próba komunikacji z nimi może skończyć się śmiercią. Człowiek… To kiedyś byli tacy sami ludzie jak ty sam. Przez jakąś chorą bakterię zatraciły swoje człowieczeństwo, umiejętność mowy i rozumienie. W głowie zakodowane tylko jedno: „jeść wszystko co jeszcze żyje i jest w stanie się poruszać”.
Kątem oka zauważyłeś poruszenie na jednej z ulic. Młody chłopak próbował przebić się przez tłum wygłodniałych zombie i znaleźć bezpieczną kryjówkę. Na swoje nieszczęście podbiegł do drzewa przy którym stała ta mała, zakrwawiona dziewczynka. Od razu wyczuła okazję. Czyżby jednak była w stanie myśleć? Przesunęła się w bok, tak aby młodzieniec nie mógł jej dostrzec. Gdy ten złapał za gałąź drzewa i próbował się wspiąć, mając już w oczach nadzieję na ratunek – blondyneczka złapała go za kostkę i pociągnęła w dół jednym szybkim szarpnięciem. Próbował się wyrwać, ale nic nie było mu już w stanie pomóc. Inny zombie, starszy mężczyzna dopadł go i wbił zęby prosto w jego pulsujące tętnice. Krew trysnęła plamiąc wszystko dookoła. Czułeś jak robi ci się niedobrze, ale nie oderwałeś wzroku. Potwory wgryzały się w jego mięśnie, ale mimo zachłanności, nie wydawały się być zadowolone z łupu. Nawet na moment grymas nie zszedł z ich twarzy.
Przyglądałeś się temu widowisku z taką intensywnością, że zapomniałeś o zachowaniu ostrożności. Usłyszałeś za sobą znany ci już dobrze jęk. Odwróciłeś wzrok i spojrzałeś na dziewczynę okrytą czerwienią z prętem w głowie. Automatycznie spanikowałeś i zapominając w jakim znajdujesz się miejscu – zrobiłeś krok do tyłu. Zacząłeś spadać, żałośnie próbując chwycić się czegoś po drodze – nie było na to nadziei. Uderzyłeś o asfalt i straciłeś przytomność.
Śmieszne, bo właśnie zostałeś pokonany przez bezmyślne istoty, które nawet nie potrzebowały sposobu by podejść do ciebie i dorwać się do twojego mięsa z zaskoczenia. A myślałeś, że jesteś silny i przetrwasz tą apokalipsę. Jednakże w tej bitwie nikt, nawet najsilniejszy i najmądrzejszy człowiek nie wygra z pragnieniem żadnej z tych istot – nawet drobna dziewczyna może okazać się zgubą.

Na c-boxie forumowym
Pieprzę czasem farmazony
Nawet jeśli nic nie piję
Człowiek myśli:
Z kim ja żyję? -.-‘

Bywa ludzi strasznie dużo
Obcy przy nas oczy mrużą
Nawet jeśli mózg w chaosie
Krzyczą ludzie:
Co za prosie!

Lecz ostatnio, moi drodzy
Nawet jeśli ludzie srodzy
Rozpisują się dookoła
Patrzcie:
Znów się pali szkoła

Zamulają nam członkowie
I ci starzy i ci nowi
Z tego myślę, tak wynika
Że przez c-box
Mózg zanika

Wiec dlatego w dłonie broń
C-boxowi prosto w skroń
Niech umiera ten odmużdżacz
Zmądrzejemy!
Tak przypuszczam… ;_;